Mükemmeliyetçilik, çoğu zaman başarı ve disiplinle karıştırılır. Oysa gerçekte, kişiyi sürekli “daha iyisi” için zorlayan, hiçbir şeyi yeterli görmeyen yorucu bir zihinsel tuzaktır.

Mükemmeliyetçi kişiler, yaptıkları işten tatmin olmakta zorlanır. “Daha çok çalışmalıyım”, “Hata yapmamalıyım” gibi düşünceler onları yorar. Bu baskı, hem tükenmişliğe hem de ertelemeye yol açabilir. Çünkü kusursuz olmayan hiçbir şey yeterli değildir.

Mükemmeliyetçilik, çoğu zaman çocuklukta öğrenilen “ancak başarılı olursam değerliyim” inancından beslenir. Ancak bu inanç, kişiyi sürekli yetersiz hissettirir.

Çözüm, kusurları kabul etmektir. “Yeterince iyi” kavramı burada önem kazanır. Hiçbir iş, hiçbir insan kusursuz değildir; ama tamamlanmış bir iş, ertelenmiş bir mükemmeliyetten daha değerlidir.

Ayrıca, süreç odaklı olmak sonuç odaklı olmaktan daha sağlıklıdır. Yolda öğrenilenler, mükemmel sonucun kendisinden çok daha zengin bir deneyim sunar.

Mükemmeliyetçilikten kurtulmak, kendini bırakmak değil; kendine alan açmaktır. Çünkü insan olmak, kusurlarıyla birlikte değerli olmaktır.

Ahmet Vefa Çetin

Klinik Psikolog Yayın Tarihi: